خبرگزاری حوزه | ام البنین (س) مادر حضرت عباس (ع)، یکی از مادران برجسته تاریخ است که زندگی او مالامال از عشق به ولایت و امامت بوده، این بانوی با فضیلت، و آگاه به زمان خویش از جمله کسانی بود که از حریم حسینی دفاع می کرد و مجلس عزای شهید کربلا را برپا می داشت. صفات و ویژگی های فردی ایشان شامل، فضایل اخلاقی، کمالات انسانی، نیروی ایمانی، شکیبایی، بصیرت و... او را به شایستگی در خانه امامت بانوی بانوان کرده بود. ام البنین (س) با معرفتی که به مقام اهل بیت (ع) داشت، فرزندانی همچون حضرت ابو الفضل (ع) را در دامان خود پرورش داد که تا آخرین لحظات زندگی خویش دست از ولایت نکشیدند

حضرت ام البنین(ع) از شخصیت های درخشان در تاریخ اسلام است و به خانواده ای منسوب است که در شجاعت و شهامت و پیکار، نظیر ندارند.

چون امام علی(ع) پس از رحلت حضرت زهرا(س) تصمیم به ازدواج گرفت، عقیل را فرا خواند و از او خواست که برای او زنی از میان قبیله های معروف به شجاعت بیابد تا برای او جنگجویانی دلیر بزاید.

از آن جا که عقیل در تبار شناسی زِبَردست بود، فاطمه دختر حِزام را برگزید و گفت که پدران وی از شجاع ترین، پایدارترین و قوی‌ ترین عرب ها در پیکارند.

امّ البنین، شاعری زبان آور و بزرگ بود. چهار پسرش را در رکاب امام حسین(ع) به کربلا فرستاد و در مرثیه آنان، در بقیع به گریه کردن و سرودن شعر نشست و مردم، گِرد می‌ آمدند و دردمندانه می‌ گریستند و بر زشتکاری‌ های بنی ‌امیه و رفتارهای پست آنان، آگاه می ‌شدند و بدین گونه، توانست ندای فرزندانش و هدفشان را به مردم برساند. / ./ دانش نامه امیرالمؤمنین(ع)، ج ۱ ص ۱۵۳

*پنج سال گریه بر حسین علیه السلام

امام صادق علیه السلام؛ بُکی الحُسَینُ علیه السلام خَمسَ حِجَجٍ، وکانَت امُّ جَعفَرٍ الکلابِیةُ تَندُبُ الحُسَینَ علیه السلام وتَبکیهِ وقَد کفَّ بَصَرُها، فَکانَ مَروانُ وهُوَ والِ المَدینَةِ یجی ءُ مُتَنَکرا بِاللَّیلِ حَتّی یقِفُ، فَیسمَعُ بُکاءَها ونَدبَها؛

بر حسین علیه السلام پنج سال گریسته شد. امّ جعفر کلابی (امّ البنین)، برای حسین علیه السلام مرثیه می سرایید و می گریست تا این که چشمانش نابینا شد. مروان، حاکم مدینه، به صورت ناشناس می آمد و پشتِ در می ایستاد و به گریه و مرثیه سرایی او گوش می داد. / الأمالی للشجری: ج ۱ ص ۱۷۵

*گریه های مروان بر سوز و گداز امّ البنین

مقاتل الطالبیین:کانَت امُّ البَنینَ امُّ هؤُلاءِ الأَربَعَةِ الإِخوَةِ القَتلی تَخرُجُ إلَی البَقیعِ، فَتَندُبُ بَنیها أشجی نُدبَةٍ وأحرَقَها، فَیجتَمِعُ النّاسُ إلَیها یسمَعونَ مِنها، فَکانَ مَروانُ یجی ءُ فیمَن یجی ءُ لِذلِک، فَلا یزالُ یسمَعُ نُدبَتَها ویبکی؛

امّ البنین که مادر چهار برادر شهید شده بود به بقیع می رفت و در آن جا، اندوهگین ترین و سوزناک ترین مرثیه سرایی ها را برای پسرانش می کرد. مردم نزد او گِرد می آمدند و به آن مرثیه ها گوش فرا می دادند. مروان هم از جمله کسانی بود که به بقیع می آمدند. او به مرثیه امّ البنین، گوش فرا می داد و می گریست. / مقاتل الطالبیین: ص ۹۰

*امّ البنین در بهشت

پیامبر خدا صلی الله علیه و آله:مَن ثَکلَ ثَلاثَةً مِن صُلبِهِ فاحتَسَبَهُم عَلَی اللّهِ عَزَّ و جلَّ وَجَبَت لَهُ الجَنَّةُ؛

هرکه در داغ سه فرزند خود سوگوار شود و [اجر] مرگ آنها را به حساب خداوند عزّ و جلّ بگذارد، بهشت بر او واجب گردد. /

الخصال: ۱۸۰/ ۲۴۵

انتهای پیام   ۳۱۳/۱۷